ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η Αγία Βροχή πήρε μαζί της το πρώτο κύμα του καύσωνα και όχι μόνο.
Ευλογημένη η στιγμή της δημιουργίας του λυτρωτικού σύννεφου που πέρασε πάνω από την καυτή πεδιάδα.
Και μάλιστα τη στιγμή που η περίοδος των βροχών είχε τελειώσει για αυτή τη χρονιά.
Ήταν παράξενο πως είχε διαλέξει να πέσει εκείνη τη στιγμή, μόλις λίγες ώρες μετά τη φονική σύγκρουση των δυο αντίπαλων στρατών. Ακόμα πιο παράξενο για κάποιον νεοφερμένο θα ήταν πως γύρω από τα ματωμένα σημάδια στο χώμα δεν υπήρχε κανένα κορμί.
Η βροχή ξέπλενε και την τελευταία εμφανή μαρτυρία της μάχης.
Η γη του φωτός δεν κατοικούνταν από νεκρούς.
Δεν υπήρχαν κόκαλα θαμμένα ή ξεχασμένα στα χώματά της.
Μονάχα αίμα πότιζε αέναα το έδαφος, σταλάζοντας στα υπόγεια πηγάδια της,
προσδοκώντας να φτάσει κάποτε στις θάλασσες κι από εκεί να ανέλθει στον ουρανό και προς τέρψιν της συμπαντικής ανακύκλωσης να ξαναπέσει στο χώμα.
Ήταν ιερή μετάληψη να δέχεσαι τέτοια βροχή, και λίγοι μπορούσαν να το αντέξουν.
Κανένας από όσους είχαν μεταλάβει τον αγιασμό αυτό δεν θα έλεγε ποτέ τη φράση μου ματώνεις την ψυχή,
γιατί ήξερε από πρώτο χέρι το πώς ματώνουν αλήθεια οι ψυχές. Σώμα και αίμα.
Πίσω στον συμβατικό κόσμο, πολλοί εκείνη τη νύχτα πέθαναν στον ύπνο τους, περιέργως πολλοί,
μα ποιος θα καθόταν να ασχοληθεί με τέτοιες συμπτώσεις;
Όσοι γνώριζαν, απέφευγαν να παρακολουθούν κηδείες.
Ήξεραν πως οι συμπολεμιστές ή οι αντίπαλοί τους είχαν κριθεί σε έναν άλλο κόσμο
για αμαρτίες και αγαθοεργίες που δεν είχαν καμία σχέση με τον υλικό κόσμο.
Και επίσης ήξεραν πως η ενέργεια δεν χάνεται όταν καταστραφεί ο συσσωρευτής της.
Η ενέργεια του ήλιου εξακολουθεί να υπάρχει, κι ας μας χάλασε ο ηλιακός θερμοσίφωνας.
Και κάποιοι άλλοι, λίγοι αλλά όχι ελάχιστοι, θα ξυπνούσαν με καινούριες ανησυχίες, προβληματισμένοι,
και για πρώτη φορά στη ζωή τους θα αναρωτιούνταν αν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από την γνωστή πραγματικότητα.
Και θα άρχιζαν να πειραματίζονται, μπολιασμένοι από το σκοτεινό φως, αφήνοντας για πάντα τις τάξεις της λευκής στρατιάς .
Πνοή θέασης είχε εμφυσηθεί μέσα τους και σύντομα θα άνοιγαν τα μάτια πίσω από τα μάτια τους.
Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
Πατήρ, Υιός και Άγιο Ψέμα, Ονειροβασιών συνέχεια, Θεία κοινωνία
0 Σχόλια