Θούριος

Δεμένοι μαζί στις βαθιές μας τις ρίζες,

αγριέψαμε φύτρα του αγέρα θεριά

Χτυπιόμαστε ακόρεστα, φρούδες οι ελπίδες

πως κάποτε θά 'βρουμε μαζί λευτεριά.



Τα χέρια απλώστε αδέρφια μου πάλι,

ξεχάστε τις έχθρες, των εχθρών μας χαρά

Γδαρμένο κι αν πέφτει τ΄αψηλό το κεφάλι,

οι ρίζες αντέχουν την άγρια δορά.



Το χέρι απλώνω σ' αντάμωμα νέτο.

Αγκάθια δε νοιώθω, κι ακούστε καλά:

Αγέρωχη, αλώβητη, θα βγει η πατρίδα,

απ τα σπλάχνα μας ΜΕΣΑ κι απ την ξενιτιά.




Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου