Με αηδιάζει πάντα η μετά κλαυθμών και οδυρμών επίδειξη ενδιαφέροντος, είναι σαν κόλλα που κολλάει πάνω στη βρόμα και την κάνει αδιαπέραστη. Σε πολλούς αρέσει να πετάγονται σαν πεινασμένα ποντίκια για να αρπάξουν μια μπουκιά νεκρού. Αγαπάμε τα πτώματα γιατί μας δίνουν τη δυνατότητα να δείξουμε έγνοια για αυτά. Λοιπόν εγώ δε νοιάζομαι. Δεν συμπονάω τον πεθαμένο, ξέρετε γιατί; γιατί ο πεθαμένος δεν πονάει πια, του είναι άχρηστα τα "τι κρίμα" και τα δάκρυά μου. Δεν έχει διαφορά αν είναι ο μεγάλος κακός λύκος, τα τρία μικρά γουρουνάκια ή η καλή νεράιδα, αφού πια έχουν πεθάνει. Αυτό που με ενοχλεί, με βρομίζει μέσα μου και μου είναι αβάσταχτο είναι να ξέρω πως υπάρχει ακόμα ο πόλεμος που σκότωσε, ο βιαστής που βίασε, ο φονιάς που δολοφόνησε. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυτά τα πράγματα στον κόσμο, κύριε. Σου φαίνομαι αναίσθητος; Είμαι. Όταν μιλάμε για το αποτέλεσμα του λάθους, δε με ενδιαφέρει τι έγινε, πώς και ποιος έπεσε θύμα του. Μόνο με πονάει να μην μπορώ να λύσω το λάθος. Να μην μπορώ να κάνω κάτι ώστε να μην υπάρχει πια, να μην έχει υπάρξει ποτέ. Αλλά δεν θα σε πείσω τώρα εδώ. Μόνο θα σου πω «χέστηκα για τα θύματα». Αυτό που με πληγώνει είναι πως ακόμα υπάρχουνε θύτες.
Υ.Γ. Ξέρω ένα πλάσμα ακόμα πιο αναίσθητο από εμένα. Άγριο, προβληματισμένο, διαταραγμένο και βίαιο, και σκοτεινό όσο αντέχουν οι δρόμοι. Κι όποτε παίρνουμε χαμπάρι ειδήσεις ανώφελων θανάτων, βιασμών και κακοποιήσεων, τον φυλάμε με βάρδιες να μην βουτήξει από το μπαλκόνι... Τέτοια είναι η δύναμη της αποστροφής και της οργής του!
Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
0 Σχόλια