Οι πραγματικοί σου ήρωες είναι μακριά. Δεν τους φαντάζεσαι να σου
χτυπούν την πόρτα, να σε κερνάνε τυχαία ένα ποτό στο μπαρ, να σε
διαλέγουν και να σε ερωτεύονται ή να σου αναθέτουν τις αποστολές τους.
Οι πραγματικοί σου ήρωες είναι στο απυρόβλητο. Δεν τους θες να ρθουν να
σε γαμήσουν και να σου κάνουνε παιδάκια. Ονείρωξη μπορείς να χεις με την
κόρη του μπακάλη που σου θυμίζει τη Χιονάτη, όχι με την Χιονάτη την
ίδια. Δεν τους θες να ρθουν και να σε στρατολογήσουν στον αγώνα τους.
Αγώνες θα διαλέξεις μόνος σου να πολεμήσεις. Για χάρη τους ίσως, αλλά
ποτέ μαζί τους. Οι πραγματικοί μου ήρωες ζουν σε έναν κόσμο από
λεπτότατο γυαλί και κάθε άγγιγμά μου θα ταν θάνατος. Τους αγαπώ, μα τους
κοιτάζω από μακριά. Τους βασανίζω, τους πληγώνω, τους διαλύω. Αρκεί να
μην είναι εκεί, οι ίδιοι, μα απλά η φαντασίωση.
Η μεγαλύτερή μου
δυστυχία στη ζωή ήτανε πως κάποτε ένας ήρωας έπεσε στα χέρια μου. Τον
μάδησα, τον έσπασα, τον έκανα άνθρωπο, τον κράτησα στη γη. Κι όλη η ζωή
μου είναι η προσπάθεια να κουκουλώνω τις πληγές που του δωσα. Που μου
δωσε. Τον μυθοποιώ, απομυθοποιώ, τον εκμεταλλεύομαι. Μου είναι έμπνευση,
σκυλί, υπηρέτης, φορτικό συνάχι, δολοφόνος. Ένα άρρωστο πουλί που μου
βρομάει σήψη και με αηδιάζει. Κι άλλοτε βλέπω πάλι, εκείνο το πολύχρωμο
στεφάνι που του φωτίζει το πρόσωπο. Ένα πρόσωπο σκοτάδι, με όλα τα φώτα
να κυλάνε από μέσα του. Αυτό που πάντα ήθελα.
Σήμερα μου πε πάλι. «Αν δεν ήσουν εσύ δε θα ήτανε καμία».
Χρόνια πολλά, Ηλία.
Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
0 Σχόλια