Η πτήση που είμαι

Πόσες φορές που ήμουν μικρή
Μου κλείνανε τις πόρτες
Και σκάρωνα παράθυρα
Και πήδαγα μακριά

Πόσες φορές που ήμουν μικρή
Μου εκόβαν τις φτερούγες
Κι εκείνες ξαναφύτρωναν
Και πέταγα ψηλά!

Μα τώρα πια μεγάλωσα
Κλεισμένη χρόνια δέκα
Πίσω από πόρτες σφαλιστές
Δεν έχω πια φτερά

Ρωτάω κάποιους Ίκαρους
Πού χάθηκες πού πήγες
Πού πέταξες και κρύφτηκες
Κι εχάθηκε η χαρά

Νότα στο μοιρολόι σου
Κοχύλι στην ακτή σου,
Βότσαλο μες στη λίμνη σου
Δενδρί στην κορυφή σου

Πε μου πού ισιώθη το βουνό
Πού στέρεψε η λίμνη
Πού στέγνωσε η θάλασσα
Με τα πλατιά νερά

Πού σιώπησαν τα λόγια σου
Οι ελεγείες, οι ύμνοι
Και μ άφησες μονάχη μου
Σε ξένα αφεντικά;

Ισχνό μικρό κομμάτι σου
Παλιότερε εαυτέ μου
μαζεύω τα κουρέλια μου
και πλέκω μυστικά

δύο φτερούγες ταιριαστές
για την αισχρή μορφή μου
-μαύρες βαριές και βρώμικες
μα τρίδιπλα γερές

Και κάποια μέρα από αυτές
Θα ανοίξω το μπαλκόνι
Και θα πετάξω να σε βρω
Στις μακρινές ακτές.


Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου

21 Ιανουαρίου 2017