Μη με μαλώνεις που ζω κρυμμένη σε εφιάλτες, μη θυμώνεις. Δεν είναι πως
δεν αγαπώ τον κόσμο, τη ζωή, τους άλλους γύρω μου. Είναι που δε χωρούσε
όταν γεννήθηκα να μπει η πραγματικότητα μες στο μυαλό μου. Ήταν τόσο
μικρό, ήμουν τόσο μικρή. Και μεγαλώνοντας, εκείνο έμεινε μικρό για ένα
δευτερόλεπτο παραπάνω από όσο έπρεπε. Άργησε να με ακολουθήσει, ξέφυγε
από το χνάρι μου κι έκανε ένα δεύτερο δικό του. Λίγο πιο πίσω, λίγο πιο
μετά. Με ακολουθούσε ετεροχρονισμένα από τότε, χρόνια και χρόνια έτρεχε
από πίσω μου μα δεν προλάβαινε να φτάσει, να ζήσει στην πραγματικότητα
μαζί μου. Έτσι κι εγώ, συχνά του έκανα τη χάρη να σταματώ για να με
πιάσει. Ήταν παιχνίδι στην αρχή, μετά ευκολία, τώρα ανάγκη. Γι αυτό σου
λέω, μη μου θυμώνεις. Έμεινα πίσω μια στιγμή για να ενώσω τα κομμάτια
μου και δεν γίνεται πια να σε προλάβω στην πραγματικότητα που τρέχει.
Σαν μια ομίχλη σκοτεινή και δύσμορφη μου παρουσιάζεται ο κόσμος σου εκεί
στο χρόνο τον δικό μου και με σκιάζει. Και μένει κάθε βήμα μου μετέωρο,
εκεί, στη μέση του σκαλιού: να πάει πάνω; να πάει κάτω; ούτε που ξέρει.
Γι αυτό σου λέω, άσε με εδώ κρυμμένη σε εφιάλτες, όσο και να τραβάς δεν
έχω πια δικό μου χώρο στο δικό σου. Σε βλέπω, είσαι ένα δευτερόλεπτο
μπροστά, μισό σκαλί πιο πάνω. Εσύ και από πίσω η ομίχλη. Μη σε μαλώνεις
εαυτέ μου, μη θυμώνεις πια με εσένα. Μη σκας και μην αγκομαχάς που
μένεις πίσω. Χώρο έχει στο δικό μου κόσμο και για σένα. Έλα, μην κλαις.
Θα δεις, είναι όμορφα εδώ πίσω. Τι ομορφότερο από το να ξεφεύγεις από
εφιάλτες; Κι αν κουραστείς, κι αν φοβηθείς, κοίτα μπροστά! Να! εκεί,
μισό σκαλί πριν την ομίχλη, κοίτα ποιος είναι! Είμαι εσύ, είναι εγώ και
σου θυμώνω....
Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
0 Σχόλια