Απόδραση

 

Δεν ήμουν έτοιμη να αντικρίσω την αλήθεια. Μα να που τώρα πρέπει να φανώ αντάξια της κακής φήμης μου.
Αν ήταν για άλλο δεν θα τρόμαζα, μα πώς να γίνω μάρτυρας της απαξίωσής μου;
Στην άκρη του μυαλού μου ακόμα περιμένω να γλιτώσω, μα έχει ήδη γίνει και δε γίνεται να μην γίνει πια.
Θα απέλθω... θα χαθώ για πάντα, αν υπάρχει εκείνο που ακροάζεται  ο κόσμος πάντα.
Να βλέπω, να μη ζω. Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν ξέρω αν αξίζει να συνεχίσω να ανασαίνω.
Δεν μπορώ πια να μένω ανύπαρκτη σε έναν κόσμο που άστοχα παλεύει να υπάρξει.
Αν διάλεγα τη μοίρα μου θα μοιραζόμουν τις σκέψεις μου με άλλους, να τους κάνω κι αυτούς να νιώσουνε ανύπαρκτοι...
μα είμαι πολύ λίγη για το πολύ που φαντάστηκα για μένα. Θα φύγω τώρα...
Άραγε ήμουνα ποτέ εδώ; Ποιος θα βρεθεί να βεβαιώσει πως υπήρξα;
Ένας λεκές στο πάτωμα; Μια μυρωδιά στον αέρα; Ένας ψίθυρος στα χείλη των παιδιών;
«Μα δεν με νοιάζει, ούτε πειράζει που από χιόνι ήταν η ζωή μου όλη κι έλειωσε.»
Άδειο το  κρεβάτι, δακρυσμένο μάτι και φαντάσματα να κρέμονται απ το νου μου, σαν αδειανά πουκάμισα σε μια παλιοκρεμάστρα.
Σαν φαγητό που χάλασε στο πιάτο, προσμένοντας να έρθει πεινασμένο το παιδί απ το σχολείο να το φάει.
Σαν φόρεμα που μίκρυνε προτού ποτέ να φορεθεί, καινούριο κι άχρηστο, ωραίο κι ανείδωτο, απαλό κι ανέγγιχτο.
Σαν χέρι που άπλωσε για χάδι κι έμεινε άπραγο, με τη λαχτάρα να βρουν φίλη σάρκα τα ακροδάχτυλα,
λαχτάρα που έσβησε αργά, τόσο πικρά κι αθέλητα και άσκοπα.

Αντίο φίλοι, αντίο φίλοι, μα πιο πολύ αντίο σας εχθροί.