Γεια σου, πατέρα. Έχουμε μήνες ολόκληρους να μιλήσουμε και δε φταίω εγώ γι αυτό, το ξέρεις. Ήθελα να σου πω να μην ξαγρυπνάς, να μη νιώθεις τύψεις και να μην ανησυχείς για ότι έκανες, αλήθεια, στα έχω συγχωρέσει όλα αυτά. Δε με νοιάζει πια που με αδίκησες, δε με πειράζει που μου έταξες πράγματα και δεν τα έκανες. Τα ψέματα τα έχω ξεχάσει προ πολλού. Το ότι μου γύρισες την πλάτη όταν νόμιζες πως δε με έχεις ανάγκη πια, πετώντας μου -για να δικαιολογηθείς στον εαυτό σου, αλίμονο, όχι από αγάπη- λίγα ψίχουλα, δεν με πονάει πια. Όχι, δε σου κρατώ κακία, που έδειξες πόση μωρία, βλακεία και συμφέρον έκρυβες πάντα μέσα σου. Άλλωστε αυτά είναι πράγματα που βαραίνουν εσένα κι όχι εμένα.
Για ένα μονάχα δε σε συγχωρώ, πατέρα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σε συγχωρήσω ποτέ. Δε συγχωρώ που με έφερες σε τέτοια θέση, που να μην μπορώ – και να το ήθελα-, να σε βοηθήσω. Δε σε συγχωρώ που φρόντισες τόσο συστηματικά να με αποκλείσεις από την πρόοδο, την ευημερία, την ανεξαρτησία, που θα μου επέτρεπαν να έχω τώρα κάτι να σου ανταποδώσω. Με άφησες να περιμένω από άλλους να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες που είχες όλη την ευχέρεια να μου παρέχεις εσύ, αφού μάλιστα –όπως μόνος σου λες- έκανα τόσες θυσίες για να σου ξαναδώσω πίσω τον εαυτό σου και τη ζωή σου μετά το θάνατο της μαμάς. Να μου παρέχεις κάτι εννοείται χωρίς ποτέ να αδικήσεις στο ελάχιστο τα αδέρφια μου. Θα μπορούσες να έχεις ένα σπιτικό τώρα. Θα μπορούσες να έχεις την αγάπη των παιδιών σου, όλων των παιδιών σου, όχι μόνο τη δική μου. Μου είναι αδύνατον να αποδεχτώ πως υπήρξες τόσο ηλίθιος που έσκαψες μόνος σου τον τάφο σου και χώθηκες μέσα.
Τελικά το μόνο που θέλω από σένα πια, είναι να μάθω πως είπες ένα «συγγνώμη». Όχι αυτές τις κλαψιάρικες συγνώμες, ανάκατες με βρισιές και αυτολύπηση που συνήθιζες να μου λες στο τηλέφωνο, όχι το «αχ πόσο σας αδίκησα παιδάκια μου» και το «είμαι τόσο μαλάκας», αλλά μια συγνώμη αξιοπρεπή, σοβαρή, ψιθυριστή κι αληθινή, μόνη της αυτή -μια λέξη. Να καταλάβω τουλάχιστο πως μπόρεσες έστω στο τέλος, να παραμερίσεις την απύθμενη ηλιθιότητά σου, να καταπιείς τον εγωισμό και την γελοία κουτοπονηριά σου, να βγάλεις για μια στιγμή το μυαλό σου από τα σκατά που το είχες ανέκαθεν βουτηγμένο και να δεις πόσο μα πόσο λίγος ήσουν. Λίγος για τη γυναίκα σου, λίγος για τους γονείς σου, λίγος για τα παιδιά σου, λίγος και για τα εγγόνια σου.
Α, και κάτι τελευταίο, πατέρα. Σε παρακαλώ πολύ τα λεφτά σου - όσα λεφτά δηλαδή σου έχουν απομείνει από την αλλοπρόσαλλη διαχείρισή σου- να τα βάλεις, όπως συνηθίζεις, στον κ…ουμπαρά σου, θα σου χρειαστούν. Ακόμα καλύτερα, να τα δώσεις στον ζωντανό κουμπαρά που κατάφερες να κατασκευάσεις τα τελευταία χρόνια.
Τελικά ναι, σε συγχωρώ για όλα. Ακόμα και για το ότι δεν έχω πια να σου δώσω τίποτα…
Με αγάπη αλλά χωρίς εκτίμηση, η κόρη σου, Αχρηστία.
Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου
0 Σχόλια